Zo zoetjesaan kom ik achter steeds meer. Bijvoorbeeld dat hoe ík denk en handel, geen standaard is hoe mensen handelen en denken.

Ik was er bijvoorbeeld van overtuigd, dat als we het over het spreekwoord "de appel valt ver van de boom" hebben, dat iedereen een boom voor zich zag. En een appel. Maar ik sprak mijn moeder, en die zei, ik zie dan het woord boom en appel. Niet de afbeelding.

Dat is maar een klein voorbeeld, want iedereen heeft haar/zijn manier van denken, zonder dat je daar bewust bij stil staat. Althans, ik. Ik dacht echt dat iedereen over de dingen nadacht en voor zich zag zoals ik. 

Zo ook structuren en verhoudingen. Voor mij is alles dus zwart wit. Het is waar of niet. Punt. Er is geen grijs gebied. Daar word ik onrustig van, mijn hoofd wordt druk en ik raak overprikkeld. 

 

"Zwart wit" denken gebeurt automatisch en maakt dat we situaties generaliseren zonder eerst de tijd te nemen om ze te onderzoeken. Mensen die op deze manier denken, zeggen meestal dingen als 'Ik doe nooit iets goed' of 'Ik verlies altijd'.

Het is een cognitieve vervorming. Een ontwikkelingsstoornis.

Met andere woorden, het is een redeneringsfout die we maken zonder het te beseffen. Het zorgt er daarom voor dat we informatie verkeerd verwerken en dit leidt tot emotionele stress.

"Zwart wit" denken is een extreme vereenvoudiging van de werkelijkheid. Dingen zijn zwart of wit, goed of slecht. We zien de nuances niet die bestaan ​​tussen het ene uiterste en het andere. Mensen die hiertoe geneigd zijn voelen zich dus op hun gemak door de realiteit tussen twee uitersten te plaatsen.

Als mensen zo denken, gebruiken ze vaak absolute woorden zoals ‘altijd’, ‘nooit’, ‘alles’ en ‘niets’. Ze doen dit echter automatisch en plaatsen elk geïsoleerd incident in hun leven in een van deze categorieën. 

Deze extreme categorieën zijn over het algemeen erg negatief. Vaak benadrukken ze dan ook voortdurend het bestaan van iets slechts. Typische uitspraken van mensen die op deze manier denken zijn daarom: ‘Ik doe alles verkeerd’ of ‘Iedereen maakt misbruik van mij’.

Het is alsof voor deze mensen nuances simpelweg niet bestaan. Ze baseren een groot deel van hun identiteit op deze classificaties en zoeken vervolgens naar een manier om alles er omheen te laten passen. Ook al bewijst de realiteit dat ze het mis hebben, ze zullen hun gedachtegang niet op kúnnen geven.

 

Over het algemeen is "zwart wit" denken een eigenschap van mensen die de slachtofferrol aannemen in hun leven. Niemand doet dit omdat hij dat wil. Het is een emotioneel blokkade veroorzaakt door de ontwikkelingsstoornis waardoor autisme bestaat. 

( bron: verkenjegeest.nl )

 

Een ander voorbeeld is dat ik het met je eens ben of niet. Met de huidige corona crisis en maatregelen, ben je het met de maatregelen eens of niet. Ik snap er echt niks van, dat mensen hun ongenoegen uiten en proberen om een compromis te sluiten. Dat ze voorstellen bijvoorbeeld om meer te doen aan maatregelen per leeftijdscategorie. De studenten kunnen dan bijvoorbeeld hun sociale leven weer meer oppakken dan de mensen die ouder zijn, of onderliggend lijden hebben. 

Het heeft niet veel zin om te proberen dat aan me uit te leggen, want dan haak ik af. Ik word heel erg onrustig in mijn hoofd, in mijn lijf, ik raak overprikkeld. Het bestaat niet. Die grijze middenweg. Ik begrijp die niet. Het "moet" voor mij waar zijn, of niet. Punt.

 

En ik denk dat veel mensen die autistisch denken, dit herkennen. 

Er is geen middenweg. Het is zwart of wit.

Maar het is wel erg vermoeiend, want je probeert ook de hele dag te kopiëren en je aan te passen aan de norm die men aanhoudt. Want je merkt heus wel dat jouw denken (wat) afwijkt.

Het is niet zo simpel om niet anders te kúnnen denken....

 

~~wordt vervolgd~~