Vroeg in mijn jeugd, voelde ik dat ik anders was. Ik kon er geen vinger opleggen, maar ik wist het. Ik voelde het. Het was zoals het was. Het is zoals het is.
Het was een ware worsteling met mezelf en mijn omgeving. Ik snapte veel niet.
Ik voelde me anders en daardoor voelde ik me schuldig. Schuldig omdat ik veel te horen kreeg, dat ik me moest aanpassen, dat ik niet zo raar moest doen, dat ik moest nadenken, dat ik driftig was.
Mijn ogen werden geopend, toen ik bij mijn huidige psycholoog te horen kreeg, je wordt niet driftig geboren!
Niet? Maar ik heb deze gevoelens al vanaf dat ik me überhaupt wat kan herinneren.
Gevoelens van schuld, minderwaardigheid, maar ook frustratie, machteloosheid en boosheid.
Dan ben ik daar toch ook mee geboren??
Niet dus.
Ik ben net als ieder ander, geboren met mijn mogelijkheden. En die waren alleen beperkt door een ontwikkelingsstoornis.
Ja, dat was best schrikken!
Het kwam wel even binnen. Een ontwikkelingsstoornis. Zeer waarschijnlijk ASS.
Ik ben geen voorstander van etiketjes plakken, en alles en iedereen in hokjes stoppen. Maar ik kan je wel zeggen, dat als er een hokje opengaat en er een etiketje op de voorkant staat, dat je dan even heel diep in- en uitademt. Je moet het uiteraard op je in laten werken, je moet het binnen laten komen, je moet er zeker de tijd voor nemen.
Maar dan.... komt er een moment dat je opgelucht bent. Je hoeft je niet schuldig te voelen voor wie je bent. Je hoeft je niet te verdedigen omdat je bent wie je bent. Je mag zeggen dat je er niets aan kunt doen. Dat je wel anders zou willen denken, of voelen, maar het is niet erg dat het anders is. Want je bent niet schuldig aan je gedrag, je denken en het niet begrijpen hoe de wereld werkt voor anderen om je heen. Je hebt een ontwikkelingsstoornis, dus je denkt anders, je brein werkt anders en je denkt anders na over alles en je gaat anders om met de wereld. Ja! Je bent anders, maar dat is niet erg!
Dat is zo'n bevrijding! Een bevrijding dat je weet waar het weg komt, dat je begrijpt dat je niet alles kunt snappen. En het is dus absoluut niet nodig om je schuldig te voelen.
Nee, niet iedereen zal meteen door hebben wat er aan de hand is, je blijft gewoon dezelfde als gisteren, als vorig jaar, als toen je nog kind was. Echt, je blijft gewoon jij.
Maar men kan begrijpen waarom je niet alles volgt, of waarom je reageert zoals je reageert! En dat is een enorme last minder op je schouders. Dat is zo'n ontzettend fijn gevoel! Ik kan het eigenlijk slecht omschrijven, maar het voelt gek genoeg goed. Je bent namelijk niet gek, je bent en denkt anders. Je brein werkt anders. Meer is het niet. Je kan nog steeds hetzelfde, maar het voelt niet anders meer. Je mag er zijn.
Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen, dat ik niet schuldig ben aan wie ik ben en hoe ik denk...
"Sorry dat ik ben wie ik ben.
Sorry dat ik je/het niet begrijp.
Sorry het zal wel aan mij liggen.
Sorry dat ik zo boos werd.
Sorry dat ik gefrustreerd en geïrriteerd was.
*
*
En ik kan deze lijst tot in het oneindige aanvullen. Omdat ik altijd met een vinger naar mezelf heb gewezen.
Wat zal ik moeten wennen dat ik geen schuld heb. Dat ik niet schuldig bén. Ik kan het een beetje uitleggen wat er aan de hand is, en als je me niet snapt, mag ik vragen of je dan erover praat met anderen en je voor laat lichten door anderen of googelt op wat het inhoudt?
Want ik snap mezelf niet goed, nog niet. En ik kan het zeker nog niet allemaal uitleggen...
~~ wordt vervolgd ~~