Het onderwerp bij autisme is natuurlijk voor de meesten "sociaal raar" of "sociaal zwak"

Dat is zeker een issue die belangrijk is in de diagnose van autisme, een issue die je zeker niet moet onderschatten en waar je veel van af kan lezen. Toch is het niet zo dat vrouwen met autisme geen vrienden hebben (gehad) Door aangeleerd gedrag kun je best ver komen in het contact met anderen, het sociale contact. Sociaal en emotioneel. Op dat laatste kom ik nog wel een keer terug, ik wil me in deze blog graag richten op het sociale. 

 

Ik heb ervaren, dat je ik wel contact kan maken, ik weet hoe dat moet grotendeels en ik kom een heel eind. Elke periode in mijn leven heb ik dan ook wel vrienden gehad. Maar ik denk dat het ook zeker niet makkelijk voor hen is geweest, om mijn vriend(in) te zijn. Ik kan sociaal best heel raar reageren. Ik heb nooit begrepen waarom ik daar moeite mee had. Ik heb nooit gesnapt waarom het was zoals het was, waarom iedereen het scheen te begrijpen, behalve ik. Ik begreep, maar ook zeker begrijp, de regels rondom sociaal contact niet goed.

Het grote voordeel van uiteindelijk, al is het te laat, je diagnose te krijgen, is dat je met terugwerkende kracht gaat begrijpen dat je er niks aan kon en kan doen, dat de sociale kant een zwak issue is in je leven. Het is aangeleerd gedrag, én je begrijpt de regels niet. Hoe het werkt. Wel hoe je contact kan leggen, maar niet hoe je het contact moet onderhouden en invulling kan geven. 

 

Ik hoop dat als één van de vijf vriendinnen die ik in mijn leven heb gehad (ja, inderdaad een groepje op één hand te tellen en allemaal in een andere periode van mijn leven), zichzelf googelt, mijn blog zal lezen en met terugwerkende kracht leest dat de vriendin die ze ooit hadden, wel genoten heeft van hun gezelschap, maar dat ze niet wist hoe ze inhoud aan de vriendschap kon geven. En als je dit dan ooit leest en je wilt je naam uit dit blog verwijderd hebben, dan hoor ik dat graag en zal ik dat zeker doen. 

 

In mijn lagere schoolperiode, ik heb haar al even in een andere blog aangekaart, heb ik sinds klas 3 een vriendin gehad, waar ik helaas nog maar weinig herinneringen aan heb. Het was geen periode die erg duidelijk op mijn netvlies staat. Ik weet dat ik de lagere school doorlopen heb, welke school het was, en dat ik met haar de meeste vriendschap had. Madelon de Vries. Haar naam ben ik dan weer niet vergeten, gelukkig. En ik kan ook niet zeggen, of zij wel een herinnering aan mij zou hebben. Geen idee. Het was mijns inziens vluchtig, en meer algemeen. Madelon, als jij een andere herinnering hebt, hoor ik dat graag! 

 

In mijn HAVO periode heb ik geen idee wanneer en op welke leeftijd ik Suzan Beukema heb ontmoet. Ik weet dat het niet de brugklas was, want daar heb ik foto's van; van de Texel-schoolreis. En daar sta je niet op. 

Het zal dan ook wel na het brugklas jaar zijn geweest, of zelfs in de periode pas dat we een vakkenpakket hadden gekozen. Ik voel mezelf wel heel dom dat ik me dit niet weet te herinneren. Maar ik heb de keus gemaakt eerlijk te zijn in deze blogs, dus daarin moet ik mijn onvermogen wel toegeven. Maar dat je indruk hebt gemaakt is zeker, want ik kan me nog verschillende dingen herinneren. De basketbal vakantieweek, de zeilweek uiteraard. We hebben ook samen op het huis van je zus gepast, en we zijn samen naar het recreatiewerk geweest in Enkhuizen op de camping aldaar. Ook heb ik samen met je op basketbal gezeten en hebben we een toernooi met een fijn clubje mensen gespeeld in de Bloemen in Castricum, waar ik dan weer een foto van heb en het daardoor mezelf nog kan herinneren. Ook heb je me in die periode een keer meegenomen naar de camping in Scherpenzeel met je familie. 

Maar wat ik altijd moeilijk heb gevonden aan onze vriendschap, is dat je ook contact had met anderen en hen ook je vriend of vriendin noemde. Ik snapte dat niet. Je was toch míjn vriendin? Ik hoefde je toch niet heel moeilijk te delen? Ik begreep niks van al die contacten en relaties en vriendschappen ernaast....

Onze vriendschap is dan ook stukgelopen toen jij en Hans een koppeltje vormden en ik was gaan samenwonen met mijn ex. De breuk was volledig aan mij te wijten, want ik kon naast mijn relatie met mijn ex, geen vriendschappen onderhouden. Ik begreep niet dat het twee totaal verschillende relaties waren. Het was een hechte, intense vriendschap en ik snapte echt niet hoe ik dat moest doen. Daar heb ik tot op de dag van vandaag enorme spijt van. Als mijn vriendin zag ik je voor het laatst toen ik 19 was en jij dus 21, en ik mis je nog steeds :( 

 

Na de HAVO begon ik met een kleine omweg, aan de PABO in Alkmaar. Daar ontmoette ik Marian de Klerk. Ook met haar had ik een intense en hechte vriendschap, maar ik keek ook eigenlijk teveel naar haar op om een gelijkwaardige vriendschap te hebben. Ze was leuk, sociaal en lief, maar wist ook precies wat ze wilde en hoe. Ook was zij wel aan de opleiding bezig die ze het allerleukste vond, en ik had enorme moeite met alles wat bij die opleiding komt kijken. (Ik schrijf daar nog eens een andere blog over.)

Marian heeft nog 3 maanden bij ons gewoond, ik was jaloers op alles. Ik kan me zelfs de trui nog herinneren die mijn ex ooit kocht, toen hij samen met haar in de stad was. Bizar. Zo jaloers was ik, dat als ik nu aan de trui terugdenk, ik precies voel, welke onterechte gevoelens ik had over hun "uitje". Het was dan ook niet raar dat ik deze vriendschap, die van haar uit super oprecht was, niet vol kon houden. Het putte me uit. En ze was zo lief. Ik heb zelfs haar zoons ontmoet later, we hebben dus wel veel langer contact gehouden, maar ik kan me er weinig meer van herinneren :(

Op de andere opleiding, ontmoette ik Gaby Weel. Met haar heb ik de twee jaar van de opleiding OVDB bejaardenzorg voltooid. Ze was lief, vrolijk en sociaal. Mijn ex heeft zelfs de techniek (licht en geluid) gedaan van haar toenmalige vriend, die in de cabaret werkte. Ik was zwanger van Jorinda toen ik mijn diploma ophaalde, en zij raakte vlak daarna zwanger van haar dochter en kreeg net als ik daarna een zoon.

Maar ook ons contact verwaterde omdat ik het nooit water gaf. Ik weet dat me dat spijt, maar ik weet nu ook dat ik het niet vol had gehouden. Nooit. Omdat ik sociaal snel in de war raak en ik wel vriendschappen kan onderhouden die ik dagelijks of wekelijks zie, of als we samen voor één doel gaan. Maar als er niets buiten de vriendschap meer is, wordt het voor mij snel te chaotisch en begrijp ik niet hoe en wat. 

 

Mijn laatste vriendin heb ik ontmoet via een oproepje op de libelle.nl site. Ik miste na mijn huwelijk met mijn ex een vriendin met wie ik alles kon delen. Met wie ik kon praten en die er voor mij was. Een lieve ongecompliceerde meid, die mij net zo nodig had als ik haar. Anneke Beintema. Ik ga niet in op haar privé, maar het klikte goed. Ik weet wel dat ik mijn huisgenoot mee nam naar mijn eerste bezoek die ik aflegde bij haar. Ik durfde het contact niet alleen aan. Net zoals ik nooit de eerste stap zet en die altijd laat zetten door mijn man. Ik vond dat niet raar, wist niet waaróm, maar het voelde voor mij extra goed met Anneke, omdat ze dit van mij accepteerde. Nu begrijp ik dat ik te autistisch was om het eerste lijfelijke contact alleen te leggen...

Ik heb met Anneke zoveel meegemaakt, we hebben elkaar in zoveel kunnen helpen en bijstaan, ik ben gegroeid door mijn vriendschap met haar. Omdat ik vrienden was met haar, durfde ik bepaalde beslissingen te nemen, die ik anders waarschijnlijk nooit had durven nemen. Ik ben haar tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor deze groei. 

Maar ook mijn vriendschap met haar eindigde. Voor mijn gevoel was dat een besluit die buiten ons twee om is genomen, maar het kan dus ook heel goed zo zijn dat het met mijn autisme te maken heeft gehad. Ik weet niet of ik daar ooit antwoord op zal krijgen, ik heb het in ieder geval achter kunnen laten. Ik heb alleen nooit meer een vriendschap aangekund. Ik heb nooit meer iemand zo dichtbij laten komen. Ik heb al mijn energie in mijn huidige relatie gestopt en heb er vrede mee proberen te hebben dat ik geen eigen vriendin zal hebben. En dat is goed zo. Nieuwe vriendinnen zou ik net zo moeten kunnen vertrouwen als de anderen hierboven, en ze zouden moeten accepteren dat ik een van de weinige vriendinnen zou zijn, want vriendinnen met andere vriendinnen accepteert mijn brein niet :( Helaas.......

Dus het is goed zoals het nu is. Het is niet anders. 

 

~~wordt vervolgd~~