Lieve lezers,

De laatste keer dat ik bij de psycholoog ben geweest, is 5 dagen geleden.

Ik scoor hoog op de test die ik heb moeten doen. Het is duidelijk. Ik heb autisme. ASS. 

Een ontwikkelingsstoornis, waar ik mee geboren ben. 

Het moment dat ik het hoorde, was het een aha-erlebnis. Een bevestiging van wat ik eigenlijk al wist. Ik wist het al een poosje. Zeg maar 20 jaar. Want ik herkende zoveel van mijn zoon in mezelf. Maar dat was natuurlijk nog niet officieel. En ik heb dat heel snel weggestopt. Diep weg. Zodat ik het niet zag en voelde (dat laatste dacht ik).

Het maakte het ook confronterend, want doordat ik veel herkende, wist ik ook dat het voor mij een stuk moeilijker was geweest, of eenzamer, of het feit dat ik altijd heb gezegd dat ik anders ben. Mama ik ben gewoon anders! Hoe vaak ik dat gezegd heb weet ik niet, ik weet alleen dat er niks productiefs voor mij mee gedaan werd. 

Nou ga ik hier geen verwijten maken. Ik ga niet mijn ouders aan de schandpaal hangen. Want dat verdienen ze niet. Ze zijn liefdevolle ouders, en ouders die in een periode leefden en kinderen kregen, waarbij meisjes niet snel of helemaal niet, werden gekoppeld aan ASS. Dat bestond zó zeldzaam (we weten nu dat het niet zo zeldzaam is), dat het niet gezien werd. Ze hadden het zeker en vast willen zien. Daar ben ik van overtuigd, ze hebben altijd het beste met ons voor gehad. En daarom wil ik niet dat ze hier "de schuld" gaan krijgen, dat ik niet veel en veel vroeger gediagnosticeerd ben. Ik had er zelf ook een aandeel in kunnen hebben!!! Dat mag ik of een ander niet vergeten. Ik heb zoveel overeenkomsten gezien bij mijn zoon, dat ik in ieder geval rond het jaar 2000 al naar een psycholoog had kunnen gaan met die vraag. Maar wat ik al schreef, ik heb het niet willen weten (!)

Goed. Ik weet nu dat ik autisme heb. Ik bén het niet. Ik val, door hoe ik ben en hoe ik denk, binnen de criteria van ASS. 

Bekenden om me heen, zeggen dat ik niet verander, ik ben wie ik ben. 

...

Ik wilde dat dat zo was. Helaas is niks hetzelfde.

Je kan dat het best vergelijken met bv de diagnose diabetes. Als je die diagnose hoort, denk je ook niet: oké dan. Ik heb diabetes en ben het niet, dus ben ik iets wijzer, maar er verandert niks. Natuurlijk snapt men dan meteen dat je wel degelijk verandert. Je moet ingesteld worden op medicatie, je bloedsuikerwaarde moet onder controle komen en je zal moeten leren leven met de wetenschap dat het nooit meer weg gaat.

Bij een diagnose als ASS en andere diagnoses op mentaal gebied, gebeurt hetzelfde. Je kán niet denken: oké, bedankt voor de wetenschap, dan ga ik nu vrolijk verder. Je bent naar de psycholoog gegaan, omdat er iets niet goed ging. Ook bij mij was dat zo. Waarom ik de beslissing gemaakt heb om wederom hulp te zoeken, lees je in het blog "begin van de tour..." Nu is het dus zaak om te kijken of ik medicatie kan gaan gebruiken die past bij de symptomen van ASS. Daarnaast is het belangrijk om therapie op te starten. Psycho-educatie en behandeling om te leren met ASS te dealen. Al ben ik hiermee geboren, ik heb nog nooit geleefd met de diagnose. Ik moet ook leren met de wetenschap dat dit niet te genezen is. En gelukkig, is het niet dodelijk, dat besef ik me heel goed en daar ben ik dankbaar voor. Maar het verandert wel degelijk veel. En ook daar kom ik wel weer uit. Ook daar leer ik wel mee dealen. Ik ben een sterke vrouw. Positief en open minded. Dus dat gaat me allemaal lukken. Gun me wel de tijd. Alsjeblieft. Ook om het verleden een plek te geven. En om misschien wel te beseffen dat ik nooit depressies heb gehad, maar (chronische) autistische burn-outs. 

En als je mijn blogs leest, omdat je ook een late diagnose vermoedt, schroom niet om me aan te spreken op Instagram. Onder de naam @marjanbijlenga ben ik daar te vinden. Want ik denk zomaar dat ik ervaringsdeskundige ben en ik wil sowieso anderen helpen.

~~wordt vervolgd~~