Toen ik voor de grap deze bovenstaande foto maakte met Snapchat, wist ik ineens dat ik mezelf erin herkende. En nee, niet omdat de foto ook daadwerkelijk van mij is gemaakt. Ik herkende mezelf erin, omdat ik er eigenlijk niet op lijk...

Hoezo, zul je denken. Dit ben je toch? 

Ja, in principe wel, maar er zit uiteraard een filter overheen.

 

Vanaf al heel vroeg in mijn jeugd, heb ik me anders gevoeld dan het gezin waar ik in opgegroeid ben. Ik herkende uiterlijkheden natuurlijk bij mijn ouders en wist dat ik dezelfde had bijvoorbeeld. 

Mijn zus en ik schelen qua innerlijk enorm. Ik kan alle eigenschappen hier nu opschrijven, maar dat ga ik niet doen, want ik wil de privacy van mijn zus niet schenden en ik zie de dingen met mijn brein nou eenmaal anders. Dus dat mijn zus en ik als water en vuur verschillen is genoeg. Die verschillen zijn er. 

Ik kon daar in mijn jeugd tot ver in de volwassenheid niet mee dealen. Ik snapte niet waarom ik niet meer op mijn zus leek. Nog steeds zijn we dag en nacht verschillend. Ons leven is heel verschillend gelopen, de keuzes die we afzonderlijk hebben gemaakt zijn verschillend en we hadden en hebben eigenlijk niet veel overeenkomsten, alleen dat we dezelfde ouders hebben en we uit één gezin komen. 

 

Het anders voelen, resulteerde al vroeg in kopieergedrag. Ik wilde erbij horen. Voelde me een buiten beentje. En in de familie in een groter geheel (dus bij ooms, tantes, oma) voelde ik me echt het zwarte schaap.

Dat werd nog eens versterkt, doordat mijn zus wel in het geheel paste. Het is een familie met een best hoog IQ. Of een IQ die hoger ligt dan míjn mogelijkheden. Havo was best een lage optie bijvoorbeeld, en de meesten gingen naar VWO, Atheneum of Universiteit. Ja, ik heb Havo gevolgd en daar heb ik heel veel moeite mee gehad. Ik heb daar altijd extra voor moeten knokken in mijn gevoel. Ik ging elk jaar met de hakken over de sloot over, en het eindexamenjaar struikelde ik en bleef hangen. Daarna wilde ik een échte studie doen, maar dat lukte niet, want dat was echt te hoog gegrepen. 

Uiteindelijk na jaren, heb ik een MBO opleiding afgerond. 

Maar dat voelde ik allemaal dus zó duidelijk in de familie. Ik ging ook het liefst logeren bij de enige twee die een beetje overeenkwamen op mijn niveau voor mijn gevoel, mijn tantes zonder kinderen in Den Bilt en mijn nicht in Groningen. Bij de rest bleef ik toch achter en voelde ik me echt minderwaardig.

 

Van kleins af aan heb ik dus geleefd met masker. Ik liet mezelf geloven dat ik net zo was als de rest, dat ik ook dezelfde standaard nastreefde. En ondertussen voelde ik me ongelukkig, niet begrepen en het zwarte schaap die nergens bij hoorde. Als ik het wel eens ter sprake bracht, kreeg ik standaard te horen, dat dat niet zo was, dat ik me niet zo moest voelen en dat ik me zeker niet minder moest voelen dan de rest. Ik hoorde er net zo goed bij. Ik heb het alleen nooit gevoeld. En sommige gebeurtenissen versterkten mijn gevoel alleen maar. (ivm privacy ga ik daar verder niet op in, de familie was zich ook niet bewust van mijn innerlijke strijd elke dag)

 

En toen ik de foto zag met het mondkapje voor en het filter erover heen, voelde ik de frustratie, machteloosheid en boosheid van dat kleine meisje van vroeger en tot ver in mijn volwassenheid. Het meisje die zich verstopte áchter wie ze niet was...

Ik voelde een compassie, die ik soms naar anderen voel, maar nog nooit naar mezelf heb gevoeld. Ik wil haar eigenlijk vasthouden, omarmen en knuffelen en tegen dat meisje zeggen, dat het goed is wie ze is, dat ze er over mag praten en dat ze zichzelf mag laten zien. Al weet ík niet wie "zichzelf" is. 

Ik voel, dat ik keihard geknokt heb voor een plekje. Dat het me nooit gelukt is om daar gewoon over te praten, dat ik 99% van de tijd boos en gefrustreerd was, me machteloos voelde en niet wist wat ik eraan kon veranderen. Dat ik daardoor mijn zus ben kwijtgeraakt, dat ik dat heb laten gebeuren, juist door me nooit te laten zien. Altijd achter een masker, altijd verborgen en kopiërend. 

Het feit dat ik ben gaan roken, snap ik nu. Als je steeds maar kopieert, en denkt dat iedereen gelukkig is, behalve jezelf.... pak je naar middelen om dat te bewijzen. En met mijn ex, kwam ik in een wereld van de sigaretten terecht. Ik ben erg verslavingsgevoelig; door mijn paniekstoornissen en angsten, en door dwangmatig gedrag. Ik ben de wereld dankbaar dat mijn huidige man gestopt is met roken en ik daardoor ook de sigaret naast me neer kon leggen zonder grote problemen. Ik heb alleen nu wel een andere verslaving, en die baart me ook wel zorgen en weet ik nog niet te kantelen. Maar daar gaan we uiteindelijk ook vast aan werken. Want misschien lukt werken aan de issues in mijn leven wel, als ik mezelf begrijp, als ik snap waar alle gedrag etc vandaan komt. Dat ik er dan wat aan kan doen. Lukt dat niet, moet ik gaan accepteren wie ik ben. Ook een uitdaging.......

 

~~wordt vervolgd~~