Met de zeer waarschijnlijke diagnose autisme, komt er realisatie in mij, dat ik veel dingen anders moet gaan aanpakken. Anders moet gaan doen en anders moet gaan indelen. 

Keuzestress. 

 

Als eerste komt in mijn hoofd op, dat ik altijd erg bezig ben om anderen te pleasen. Als zij het naar hun zin hebben, als zij hun zin krijgen (koste wat het kost voor mij), is het goed. 

Maar dat is natuurlijk helemaal niet goed. Ik kan niet blijven pleasen. Ik denk zelfs dat het wel eens de oorzaak kan zijn dat ik uiteindelijk steeds van depressie in depressie beland. Ik ben volledig niet mezelf. Want wat is goed voor mij en waar zou ik me wel prettig bij voelen. 

Het is vreemd om deze keuzes te maken. Want dat heb ik écht nog nooit gedaan. 

Ik was altijd bezig om in mijn jeugd in Castricum, mijn ouders en zus te pleasen. Dat lukte dus niet, want ik kreeg er absoluut frustratie en machteloosheid door. Waardoor ik ruzie maakte en driftig genoemd werd.

Is dat soms ook aan de hand bij huidige sociale interactie. 

Ik moet hier helaas JA op antwoorden. Ik snap er niet veel van, word onrustig in mijn hoofd en mijn lijf, en moet dus gaan bedenken wat voor mij wel werkt. 

 

Dat is structuur. Vaste afspraken met mezelf, maar ook met hulpverleners, afspraken in de dagindeling moeten strak hetzelfde zijn. Uiteraard allemaal als het mogelijk is. Maar vaste afspraken wat betreft dagindeling, huishoudelijke hulp, adl en psycholoog/verpleegkundig specialist is cruciaal. 

Het is dus aan mij om dit te veranderen. Waar het nog geen vaste momenten betreft. 

De huishoudelijke hulp is inmiddels een vast moment. Het mag eventueel van dag veranderen, maar niet qua tijd en liefst zo min mogelijk van hulp. Maar dat laatste is niet realistisch, dus daar moet ik zelf rekening mee blijven houden. 

ADL moet een vast moment in de week worden. Het is 1x per week, dus dat is cruciaal. Ik heb gemerkt dat de sociale interactie gaat knellen, als ik teveel toelaat in verandering tijd en dag. Dus helaas kan dat niet meer. Het wordt een vaste dag, met een vast tijdstip. 

Psycholoog moet ik daarom veranderen qua tijd. Anders kom ik in de knoop met de ADL. Bericht is inmiddels verstuurd en ik wacht op antwoord. 

Verpleegkundig specialist ga ik pas weer vastleggen als hij van zwangerschapsverlof terug is. De interim hoeft nu niet. 

Dagindeling is voor mezelf, en daar kom ik samen met mijn partner zeker uit. 

En nu hopen dat deze keuzestress begrepen wordt, zodat ik geen last meer heb van drukte en spanningen in mijn hoofd. Ik heb er vertrouwen in. 

 

Wel moeilijk om nu voor mezelf te mogen kiezen. Ik ga nu voor. En dat is nieuw.

Ik heb daar wel erg lang over gedaan (ben inmiddels natuurlijk 54jaar :-P). Maar het spreekwoord luidt niet voor niks, beter laat dan nooit. Toch?

 

Ik zal steeds alles langs mijn structuur en planning moeten leggen. Het moet mij passen. 

Dan heb ik minder frustratie, machteloosheid en kan ik misschien meer energie stoppen in de sociale interactie op een rustige overwogen manier. Daar zal iedereen beter van worden tenslotte.

Al zal men moeten wennen aan mijn nieuwe manier van afspraken maken. Keep my fingers crossed.......

 

~~wordt vervolgd~~