Het is zaterdagavond. De hele week is het druk geweest en eindelijk hebben we vanavond tijd voor een leuke serie op Netflix, wijntje en elkaar. Heerlijk. Ik kan me zo verheugen op deze geluksmomenten. Ik heb het ook hard nodig om weer even bij mezelf te komen en te ontprikkelen. Het kan ook zomaar zijn dat ik niet lang serie kijk, maar daarna lekker in mijn cocon in bed duik, met een goed boek. Stilte en rust en een heerlijk boek. Wie maakt me wat. 

Toen we boodschappen hadden gedaan, hebben we lekker wat tapas meegenomen voor bij de tv. Dat is zo gezellig. Drie bakjes, gewoon om wat afwisseling te hebben. Maar als we eenmaal zitten, zijn we eigenlijk nog best vol van het avondeten. Dat was ook een beetje extra voor de gezelligheid.  

Maar toch zet ik twee bakjes naast ons neer. We hadden het immers voor vanavond gekocht, en in mijn hoofd laat het niet los. Het is pas gezellig als het erbij staat, toch? Tegen heug en meug eten we samen van de tapas, terwijl de serie spannend is en samen genieten we ervan. Als de twee bakjes toch leeg zijn, sta ik zonder nadenken op en pak het derde bakje en de zak chips die we ook nog hadden gekocht. 

~~

 

Tja, zoals je leest hierboven, is er iets wat "fout" gaat. Ik heb de tapas en chips voor bij de tv gekocht, dus móet het ook vanavond persé op. Het lijkt een obsessie. Of obsessief gedrag. Ik kan op dat moment het niet loslaten in het hoofd, en eet desnoods tegen mijn zin in door. Het moet op, want het is gezellig, het is ervoor gekocht, en dan laat je het niet staan. 

Mijn hoofd zegt ergens op de achtergrond heus wel, dat ik het ook de volgende dag kan eten bij de voetbalwedstrijd als ik niet te vol zit en er zin in heb. Maar dat past niet en ik denk er niet eens meer over na. 

Ik ben benieuwd of anderen dat herkennen. Dat gedrag dat je dan iets op móet eten. Of iets niet kan laten. Ik heb het altijd geaccepteerd als iets wat bij mij hoort, maar hoort het heel misschien bij ASS? Omdat het een aangeboren ontwikkelingsstoornis is, zou dat best kunnen. Dat ik het niet als ASS herken, maar nu ik de diagnose heb, dat ik kan vragen of iemand het herkent. 

 

De vraag komt in de groep 'vrouwen met ASS en ADHD". Er wordt naar herkenning gevraagd. 

>>Misschien een rare vraag hoor. Maar hebben jullie ook dat je in dingen heel erg door kan slaan? Bijvoorbeeld als je een partner hebt, alleen maar hem zien staan en de rest er om heen valt dan weg. Of veel te veel geld uit geven, of ipv 1 snoepje, een hele zak. 

En als je antwoord ja is, waarin kun je dan echt doorslaan? Hoort het bij ass? <<

De antwoorden verbazen me niet eens meer :-)

 

"

 

* Ik herken wat je schrijft. Ik link het aan een soort van verslavings-aanleg, ofzo. Herkennen anderen dit ook? Als ik iemand fijn vind, dan wil ik enkel bij die ene persoon zijn. Als ik een zak snoepjes open doe, wil ik die dezelfde dag opeten....en mogelijk élke volgende dag ook een ganse zak opeten. Als ik into zwemmen ben, wil ik gedurende die tijd élke dag gaan zwemmen. ....

Tot ik dat ene ding beu ben, en het niet meer wil.

Herkenbaar? Aanleg tot verslaving, ofzo? Ik ben gewoon slecht in 'een beetje'. Het is fijner om te denken in termen als 'alles' of 'niets'... 

 

* Ik kan doorslaan in mijn activiteit bvb een ganse nacht puzzelen.

 

* Ja herkenbaar. Ik zie het als een verslavingsdingetje. Kan dan moeilijk mijn gedachten de andere kant op sturen.

 

* Ja herkenbaar, en ja hoort echt bij ASS.

Ik heb het met eten, vandaar mijn bmi39...Als ik een hobby heb, sla ik erin door. Mijn kast staat vol met de mooiste materialen...fotoboeken maken? Tja ik sla door dus heb er rond de 125 nu, ik zal een foto erbij plaatsen.

Doorslaan in een liedje luisteren en mooi vinden.Kan het de hele dag luisteren en opnieuw en opnieuw...ik laat het ook anderen horen kan mezelf niet stoppen zeg maar... Billie Eilish; LOVE HER, Tones and I; LOVE HER!!!En dan dus doorslaan, LP's kopen etc.

Als iemand een oplossing heeft?

 

* Wat ben ik blij dat ik niet de enige ben! Ik heb het dus vooral met geld uitgeven, als ik iets eet dan kan ik niet maar een 'bakje' ervan eten. Alles moet op. In relaties verlies ik mezelf en wil alleen maar bij die persoon zijn, zelfs werk en school hadden daar vroeger onder te lijden. Ik heb het ook als ik heel enthousiast ben over iets, dan kan ik alleen maar nog daarover praten. Tot irritatie van andere mensen aan toe.

 

"

 

Ik kan alle 68 reacties hier wel plaatsen, maar het lijkt me duidelijk. Het is dus echt een dingetje van ASS, en dat ik het herken is een verademing. Dit is dus geen gekkigheid van mij, ik kan er heus wat aan proberen te doen, maar dat het niet lukt en dat ik faal om het te veranderen, is dus niet vreemd.

Ik kan me er zelf van bewust zijn, zodat ik wel kan proberen te doseren, maar als het me echt niet lukt, hoef ik me ook niet te schamen en me schuldig te voelen.

Het is ook een gevoel wat van binnenuit komt. Als ik er niks mee doe, dan prikt en prikkelt het de hele avond, alsof ik ergens niet bij kan. Het maakt me enorm onrustig, en ik kan me er echt gek mee maken.

Ik hoop, omdat ik nu zou moeten begrijpen waar het vandaan komt, dat ik het nu kan plaatsen, en daarmee me ook wat rustiger voel en soms zelfs de gevoelens kan negeren? Wie weet lukt dat. Want ik zou best graag een zak drop of een hobby, voor een langere tijd plezier van willen hebben. In plaats van dat het in een korte periode op en not fun meer is. 

 

Het zou een mooie doel kunnen zijn, straks in mijn planning/agenda van autisme-kracht.

En dat een doel op mijn leeftijd onzin is, wat ik altijd denk en gedacht heb, zal ik los moeten laten. Ook doelen op mijn leeftijd kun je nastreven en kunnen je leven zin geven. 

 

~~wordt vervolgd~~