Sinds november 2020 heb ik de diagnose autisme. Er is een wereld voor me open gegaan, maar er zijn toen ook veel vragen gerezen. Zoals bv hoe ik het niet heb gezien, aangezien we met mijn zoon al vroeg in de hulpverlening zaten. Hij heeft de diagnose Syndroom v Gilles de la Tourette met combinatie ASS. Dus ook autisme. En ik heb altijd wel gevonden dat ik me in veel dingen kon vinden bij hem maar hee, het is mijn zoon, dus hij kan zomaar op mij lijken dacht ik. En dat doet ie dus ook, alleen meer dan ik voor mogelijk hield. Ik ben nu blij met mijn diagnose, want het schept heel veel duidelijkheid over hoe het vroeger was, waarom ik me altijd anders heb gevoeld en waar mijn geknakte zelfvertrouwen zijn basis had. Ik weet dat ik ben wie ik ben, maar toch heb ik zoveel jaar gemaskeerd en gecamoufleerd om maar niet uit de toon te vallen. Ik vind het nu ook heel moeilijk om volledig mezelf te zijn, want het maskeren en camoufleren hoort bij me als een tweede natuur. Hard mee aan het werk om dit een plek te geven.

Ik loop mijn hele leven al af en aan bij de hulpverlening, voor mijn geestelijke gezondheid. Nooit begrepen waarom ik altijd maar vast liep. Maar ik ben in 2009 afgekeurd thuis komen te zitten en had in 2006 de diagnose ME/CVS gekregen. Ik zou zieker worden naarmate ik ouder werd en beter zou ik niet meer worden. De verwoestende impact als je de diagnose ME/CVS krijgt, is heftig. Ik werd alleen niet zieker. Ik ben sinds een jaar of drie, vier; aan het herstellen. Lichamelijk kon ik weer meer aan en de verwoestende uitputting en PEM begonnen langzaam aan minder te worden. Ik kon weer dingen aan en ik dacht écht dat dit te maken had met Pacing, waar ik heel bewust mee aan de slag was. Maar als ik eens volledig doorsloeg in activiteiten en veel meer op de hooivork nam dan ik aan kon, bleef die uitputting en PEM dus achterwege. Ik herstelde dan binnen een paar dagen, soms zelfs binnen een paar uur. Ik ben in gesprek gegaan met mijn psychiater, want geestelijk had en heb ik nog steeds veel hulp nodig. We zijn er achter gekomen, dat ook ME/CVS een misdiagnose is geweest. Een diagnose die kloppend was bij hoe ik me destijds voelde, maar waarmee ik me met alle wil van de wereld, niet meer mee kan identificeren. Wat is het dan geweest, dat ik uitgeput en ziek ben uitgevallen destijds?? Lieve allemaal, ik ben in een enorme autistische burn-out beland. Eentje die zijn omvang niet kent, en waarmee ik anders aan de slag had gemoeten destijds. Maar waarvan ik niet wist dat ik het had, want ik wist toen niet eens dat ik autistisch ben. Maar alles klopt. Ik ben nu onder begeleiding van een multidisciplinair team. Een psycholoog, een psychiater en een psychiatrisch verpleegkundige, die mij alles over mezelf leren en hoe ik ermee kan dealen, zodat ik niet weer in een autistische burn-out terecht kom.

Door de misdiagnose ben ik wel vijftien (!) jaar van mijn leven "kwijtgeraakt" en dat had veel korter kúnnen zijn geweest, als ik het maar had geweten. Maar het heeft geen zin om er langer bij stil te staan. Het is gegaan, zoals het is gegaan. Het valt niet meer terug te draaien. Nu is het zaak dat ik leer dealen met mijn paniek- en angststoornissen, met somberheid en mijn lage zelfvertrouwen. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik gelukkiger word, naarmate de tijd verstrijkt. Want ik heb mezelf eindelijk gevonden. Alles valt op zijn plek