Iedereen kent de gevoelens misschien wel. De gevoelens van verliefd zijn. De vlinders in je buik, het gevoel niet te kunnen eten, misselijk ;-) Je kan nergens anders aan denken dan aan hem of haar.  Je wilt het liefst dichtbij diegene in de buurt zijn. Je bloost als hij of zij je aanspreekt. Dat expliciete gevoel wat je euforisch maakt. Dat ben ik één keer geweest. En met deze man ben ik dan ook nog steeds gelukkig (getrouwd). 

--

In het verleden werkte ik in een ouderencentrum, een verzorgingshuis voor bejaarden. Eindelijk was ik op de plek waar ik wilde zijn. Dit werk wilde ik járen doen. Het zat in mijn genen om te zorgen voor. Fantastisch was het. 

Maar mijn werk was om meerdere redenen geweldig om te doen. Niet alleen het werk op zich. Maar ook de collega's. Dat was nieuw voor mij, ik had nooit echt collega's gehad, waar ik me zo op mijn gemak mee voelde. 

Maar er was meer. In de jaren die volgden ben ik op mijn manier op zeker een stuk of 4 collega's "verliefd" geweest. En dat zet ik tussen haakjes. Want was het verliefd of niet? 

Als ik naar mijn werk ging, voelde ik een tinteling van opwinding, euforie. Ik zag vandaag mijn collega! Het waren er over de jaren een stuk of 4, maar per keer maar 1. Meer kon mijn autistische brein niet aan tegelijk. Dat was eigenlijk hetzelfde als dat ik met vrienden/vriendinnen om ging. Daar kon ik een derde persoon ook niet handelen. Dat was hier hetzelfde. Het was er 1, gericht op 1. Maar het was ook afwisselend een vrouw, een man. Het maakte ook geen verschil of ze op vrouwen of mannen vielen. Hier ging het éigenlijk ook om vriendschap. Maar voor mijn gevoel was het wel vriendschap en een dat beetje meer.

En dat beetje meer kon ik nooit verklaren. Nooit een plek geven. Wat moest ik ermee. Een verliefdheid wás het niet. Maar er kwamen zóveel gevoelens overeen. Het is altijd duister voor me geweest. Ik ben er altijd super veel energie mee kwijtgeraakt. Want het vrat aan me. Ik wilde in de buurt zijn van diegene, ik wilde persé werken met diegene (ik ruilde zelfs diensten om dat voor elkaar te krijgen), ik wilde degene zijn met wie diegene ook alleen wilde werken. Dat laatste gebeurde natuurlijk nooit. Want we waren collega's, geen speciale vrienden, ik was "een" collega. Misschien wel een fijne of goede of toch die irritante collega. Maar meer wilde ik ook weer niet zijn, maar toch voelde ik wel dat beetje meer. Ik werd er wel eens gék van. Ze bleven in mijn hoofd spoken, ook als ik vrij was, of in de uren dat we niet op het werk waren. Ik vond het vreselijk.

--

Gelukkig... wel heel erg veel later, dat dan weer wel, maar toch gelukkig: iemand op de groep voor vrouwen met ass en of adhd, vroeg of wij het gevoel herkenden. En guess wat: ze omschreef exáct dat beetje extra gevoel -->

"Ligt het aan mij of herkent iemand dit? Dat je, wanneer iemand je onverwacht oprechte aandacht geeft die je raakt, je een soort van verliefd wordt op diegene en eigenlijk alleen maar meer wil van die aandacht? Het is heel naar want het gevoel overheerst je en het leidt nergens toe. Ik had dit ooit bij mijn beste vriendin, bij een leidinggevende en bij de kraamverzorgende van na mijn eerste bevalling, maar ik herinner me het zelfs van een keer toen ik nog maar een jaar of 7 was; een grote jongen schoot per ongeluk een bal tegen mijn hoofd en ging mij vervolgens heel lief troosten. Daarna moest Ik de hele tijd aan hem denken. Inmiddels herken ik het en kan ik me ertegen verzetten, maar ik ben benieuwd of dit meer voorkomt."

--> nou precies dit dus. En het was echt niet fijn! 

Maar wat was ik blij dat ik het herkende. Ik was niet de enige "gek" op aarde die dit gevoeld had. Ik was niet de eerste die gék werd van die gevoelens, die gedachten. Het werd herkend. En niet door 1. Er volgden reacties na reacties. Het is dus waarschijnlijk echt een autisme-gerelateerd gevoel, waar we niks aan kunnen doen. Het komt en gaat. 

Ik hoop, nu ik het hier bespreekbaar heb gemaakt, dat íemand die op zoek is naar een verklaring voor deze chaos in je hoofd, hier kan lezen dat hij/zij niet de enige is en dat het autisme-gerelateerd is. Dat je niet gek bent. 

Dat hoop ik. Want ik heb het jarenlang alleen gevoeld. Ik heb er nooit over durven praten. Ik ben er altijd een hoop energie loos aan kwijtgeraakt. Het is, en je hoeft je er niet druk over te maken. Maak het bespreekbaar en herken het. Waardoor  je het een plek kan geven en je er niet zoveel loze energie aan kwijt bent. 

~~wordt vervolgd~~