Luctor et Emergo - Ik worstel en kom boven
Ik worstel
Sinds 1999 ongeveer slik ik, op advies van de toenmalige psychiater in Purmerend, antidepressiva.
De reden was dat ik angst- en paniekstoornissen kreeg, depressief en somber was en ik op dagen zelfs een doodswens had. De enige reden dat ik gevochten heb als een leeuw tegen de doodswens, zijn mijn twee kinderen. Voor hen wilde ik er alles aan doen hier te blijven. Te blijven leven. En dat is me gelukt. Voor hen.
Als je de diagnose leest, dan is het logisch dat ik antidepressiva voorgeschreven kreeg. Eerst begonnen met Seroxat. Het hielp me om iets positiever in het leven te staan, maar verder was ik zo labiel als wat en bleef ik sombere gedachten houden. Ik mocht afbouwen, maar dat ging niet goed. Daardoor moest ik in één weekend van de Seroxat af en starten met de Efexor (venlafaxine) Dat weekend was hel, en staat me nu nog zo duidelijk voor de geest. Ik weet nog exact wat ik voelde en hoe ik me voelde. Vreselijk :-(
Maar sinds dat weekend slikte ik venlafaxine.
Ik bleef somber, depressieve periodes bleven me dwars zitten en ik kon niet meer werken en functioneren zoals ik voor die tijd had gedaan. Dat was over. Ik had paniek, ik had angst, ik had dwang en ik worstelde... De periodes volgden elkaar op en ik kreeg de diagnose chronisch depressief. Het was een gevolg van niet meer onbevangen en vol met obstakels leven. Obstakels die in mijn hoofd zaten, zei men. Ik maakte volgens de arts niet genoeg serotinine aan en moest dit blijven aanvullen. Zoals een diabeet insuline nodig heeft, had ik serotinine nodig. Antidepressiva dus. Ik legde me er bij neer, maar echt beter ben ik me helaas nooit gaan voelen. Totdat.
Totdat ik vorig jaar eindelijk ging begrijpen waarom ik altijd heb geworsteld. Wat het veroorzaakte dat ik chronisch depressief ben en de bevestiging: IK BEN NIET GEK!
Ik kreeg na onderzoek de diagnose Autisme. ASS. Autisme Spectrum Stoornis.
Ik was niet anders, ik was "gewoon" autistisch... Mijn brein werkt op een andere manier. En jarenlang heb ik gecamoufleerd, gekopieerd. Zodat ik bij de maatschappij hoorde. Zodat ik erbij hoorde. Ik wist niet hoe de sociaal emotionele zijde werkt. Snap ik nog heel vaak niet. Maar ik "keek af". Ik kopieerde gedrag wat ik zag bij anderen. Als eerste bij mijn zus. Ik keek en zag wat en hoe zij functioneerde, en dat kopieerde ik. Ik camoufleerde dat ik er eigenlijk geen bal van begreep. Zo bleef ik lange tijd overeind. Totdat.
Totdat ik wederom een depressie over me heen kreeg. Alles en iedereen om me heen me teveel werd. En ik wederom, gefrustreerd, wanhopig en in- en in verdrietig, aanklopte bij de GGZ.
Waarom het nu wel herkend werd, ik erkenning kreeg en ik na ruim 20 jaar spartelen en worstelen wél de aandacht kreeg die ik verdiende, weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Ik denk dat het komt omdat ik eindelijk een psycholoog trof, die me zag en begreep. Of in ieder geval wílde begrijpen.
Ik snapte eindelijk wie ik was, waarom ik ben wie ik ben. Maar dat gaat niet heel smooth. Er zijn veel hobbels die genomen moeten worden. Maar daarover later meer.
Ik wilde het allerliefst de bevestiging dat ik de antidepressiva niet nodig had. Nu ik snap waar ik vandaan kom, heb ik geen tekort aan serotinine volgens mij. Maar ben ik chronisch depressief doordat ik nooit wist wat me mankeerde. Helemaal toen me werd gezegd door de psychiater, dat het een grote kans heeft dat ik al die jaren autistische burnouts heb gehad. Chronisch. En daar niet juist mee omging omdat ik niet wist dat ik autistisch ben. Nu kan daar een kentering in komen. En wilde ik dus van mijn antidepressiva af. Ik heb overgewicht die ik maar niet kwijtraak, en aangezien ik nu óók nog eens in de overgang zit wat dat negatief kan beïnvloeden, wilde ik echt van de antidepressiva af.
Samen met de psychiater maakten we een afbouwschema. En het lukte me. Ik slik sinds ruim 20 jaar geen antidepressiva meer.
Gelukkig? Jazeker! Stabiel? Allerminst :(
Ik heb afkickverschijnselen, bijwerkingen van het stoppen van de Venlafaxine, de Efexor. En volgens google (heb volgende week pas vervolgafspraak met huidige psychiater) kan dat maanden duren. Het is niet zomaar uit je systeem. En nu voel ik me dus allerminst stabiel, maar een dweilende rondhobbelende huilende jankerd.
Mijn afkickverschijnselen van het stoppen van de Venlafaxine (de Efexor) op een rijtje:
* huilbuien (en de tranen prikken dus onafgebroken achter mijn ogen... ik jank zelfs om de gekste dingen of nergens om, gewoon spontaan)
* elektrische schokken in mijn brein - daar schrik ik zelfs af en toe van. Het is super vermoeiend en een vreemde gewaarwording.
* verminderd gevoel - ik heb het gevoel van niemand te kunnen houden, dat het een onzinnige bezigheid is, houden van, en alleen mijn kinderen kunnen rekenen op een zo liefdevol mogelijke moeder. Mijn partner moet het best ontgelden momenteel, en ik hoop echt dat ik het gevoel voor hem weer terugkrijg. Hetzelfde geldt voor mijn moeder, ik hoop dat ik weer onvoorwaardelijk van haar kan houden en dat dan dus ook wel voel. Ik geloof namelijk dat ik sowieso wel van mijn moeder en mijn partner hóu, maar dat ik het momenteel niet meer voel :( En dat laatste voelt echt kut.
* slapeloosheid
* irritabiliteit (abnormale gevoeligheid voor zwakke prikkels; psychische lichtgeraaktheid)
* hypertonie (spierspanning)
------------
Luctor et Emergo - Ik worstel en kom boven
Ja, het gaat me lukken om boven te komen, maar voorlopig worstel ik nog even door.